لباس های شسته را با وسواس ِ خاصی پهن می کنم...

خانه ِ پنجاه متری ِ نقلی  را جارو میزنم...

دستمال به دست، تمام   ِ تابلو ها را گردگیری میکنم...

ظرف های خشک شده را در کابینت میگذارم...

شام را آماده میکنم...

عود ِ گل ِ سرخ را روشن میکنم...

دمنوش ِ سیب را دم میگذارم...

با آب پاش گل های ِ گلدان ِ تراس را آب می دهم...

هوای ِ ملایم ِ نزدیک ِ پائیز را نفس می کشم...

.

.

یک روز می رسد که دیگر جایی نیست تا از خودت  به آنجا فرار کنی...

باید کنار ِ یکی از همین دیوارها اتراق کنی

چمدان ِ  مشوّش و درهم ِ افکارت را  قفل بزنی...

به مبل ِ راحتی لَم بدهی

بوی ِ عود ِ گل ِ سرخ و دمنوش سیب سر ِ ذوقت بیاورد...

در هوای ِ ملایم ِ نزدیک ِ پائیز نفس ِ عمیقی بکشی و 

زندگی را تاب بیاوری...