گــــــــــــــاهی بارانی میشوی از یادآوری بعضی از خـــــاطره ها...

                                   تــــــــــــــا حدی که  دیوانه ات میکند فکر و خیالش...                                        

   میشود آروزی دلت...لمس ِ دوباره ی ِ آن روزها...

 نـــ جـــــــ فـــــ ...ایوان طلا...حس ِ نابی که به خاطر ِ بودن در دامان ِ پدرت مولا عـــــلی علیه السلام داری

...سحرهای ِ پر رمز و راز ِ نجف...

اشکـــــ های بی وقفه ات...بغض های ِ گلوگیرت...

آرامش ِ دلت...عقـــــــــیق ِ انگشترت...چــــادر نماز ِ سپیدت....

کـــــــ ر بــــــ لــــــ ا...تشنه گی ...عــــ طــــ ش...

کلمن های ِ آب در بین الحرمین...آتشت میزند...

تشنه گی که هیچ ...نفس کشیدن هم فراموشت میشود...

تمام نمیشود دلتنگی هایم در کربلایت...تـــــل ّ ِ زینبیه دیوانه ات میکند...

صحن ساقی...حرم ارباب...بین الحرمین...

هروله کردن های شب تا صبح...زمزمه ی مناجات...آه...آه...

.

ســــ ا مــــ ر ا...حرمین ِ شرفین...خاک...بغض...آه...چائی هایی که بوی عطر ِ هیئت دارد...

گرچه غریبند امامین ِ عسگرین ولی...یتیم نوازند...

خوب یتیم نوازی کردند برایم...

.

کـــ ا ظ ــــ مــــ یــــ ن...فقط میشود ذکر  ِلبم "رضــــــــــ ا...مولا رضــــ ا...مولا رضـــــا..."

.

اول ِ سفر ِ عتبات میشود...بهت و بهت و بهت...

آخرش میشود...بغض و بغض و بغض...

***********

بغض نوشت:**من بی هوای ِ تو زیستن نتوانم کرد...

**دلم ضریح میخواهد...

**کربلا باشد برای ما و هرچه ماند برای شما...قبول؟

**شهدا العــــفو...