سکانس اول:
تمام این مدت را صبور بودم موقع ِ نوشتن ِ دعا روی ِ کفنش.
. موقع ِ نماز ِ مغفرت خواندن با کفنش...
حتی موقع ِ غسل دادنش...
موقع ِ تشیعش هم...
اما وقتی تابوتش را کنار ِ قبر دیدم..
وقتی میخواستند تمام ِ دنیایم را داخل ِ خاک بگذارند...
بی تاب شدم.. اشک شدم و آه... پدرم کنارم  آمد مرا به صبر دعوت کرد و یاد کردن ِ مصائب حضرت زینب..
سکوت شدم و یک بغض ِ تلخ.. . . .
پدرم گفت:خدا امانتی اش را سپرده بود به ماحالا هم پس گرفت شاکر باش...
.
.
سکانس ِ دوم:
مداح ِ هیئت میخواند از صبوری های ِ حضرت زینب..
از عشق و محبت زینب سلام الله به حسین علیه السلام.. میخواند و میخواند..
تا میرسد به لحظه وداع حضرت زینب با حضرت با اباعبدالله... همانجائی که عمه ِ سادات  میان ِ خیل ِ نامحرمان میخواهد سوار بر کجاوه شود...
نگاهی به قتلگاه می اندازد و نگاهی به شریعه...
دیگر نه حسین علیه السلام است نه ابالفضل علیه السلام تا محافظش باشند در برابر ِ نامحرمان ِ چشم ناپاک..
.
.
یاد ِ خودم افتادم و حرف ِ آن روز ِ پدرم...
.

بغض نوشت:**خدا رحمتت کنه..هنوزم تو هیئت که میرم صدای ِ میونداریات به گوشم میرسه...
**امشب هیئت بودم..مراسم ِ پیشواز  ِمحرم...به قول ِ سخنران سیاهبندان ِ دل برای ِمحرم...
**خداروشکر که همسرم خادم ِ اهل بیت است...بابت ِ همه الطافت ممنون ارباب..
**نذر کردم روضه ِ حسین روشنی بخش ِ فضای ِ خونه م باشه...
**حال ِ این روزامو خیلی دعا کنید...
**شهدا العفـــو..