یک بغض نفس گیر از جنس ِ بیماری ِ تو گیر کرده است در گلویم...

آن هم بعد از یک سال...

عجیب نیست؟

دیروز کنار بی بی شکایت کردم از این ِ غم ِ جانکاهت..مگر نه اینکه تو همه ِ دارو ندار ِ منی؟

پس برای ِ چه تو بیمار باشی و من سالم؟

.

.

.

حسیت غریب...

نفش کشیدن...

راه رفتن...

و حرف زدن...

وقتی مرده باشی از درد  ِ  بیماری ِ عزیز ترینت...

.

.

یک سال میگذرد...تو آن روزها عاشق بودی و حالا...

هنوز هم عاشق  هستی...

ولی این بار با تنی ِ رنجور...و ذهنی خسته...

و من ناتوان از دیدن ِ رنج کشیدنت در بستر ِ بیماری...

اما هنوز عاشق...هنوز امیدوار...خدایا شکرت...

************

مضطرنوشت:**من و تو کنار سفره ِ شام..کنار  ِ سفره ِ ناهار...خوشبختی که شاخ و دم ندارد...

**و من هنوز دلگیرم از این دل ِ خود...

**آرامش یعنی همان لحظه هایی که حس ِ داشتنت مرا میرساند به اوج...

**راستی داریم با خدا نزدیک میشویم؟

**دیگر قلم هم نمی تواند از پس غصه های ِ درد داشتنش برآید..بیا و خوب کن حالش را خدای ِ من...

**شهدا العفـــــــــــــــــــــو...