خوشبختی جای ِ دوری نیست...

یک جائی همین گوشه کنارهاست...

گوشه کنار ِ همین هیئت ها...

پای ِ همین روضه و علم ها...

همین که من می ایستم کنار ِ در ِ ورودی ِ  هیئت...

و خوش آمد میگویم به عزادارنت...

همین که چائی میریزم و تعارف میکنم...

خوشبختی یعنی همین دعوت کردن هایت...

یعنی همین نفس تازه کردن هایم در بوی ِ روضه هایت...

یعنی همین که میانه ِ روضه و اشک مسیجی برسد و دلم را راهی ِ کربلا کند...

همین که خوشحال باشم از داشتن ِ افتخار ِ خادمی ِ  عزادارنت...

و خوشحال تر  از وجود ِ خادمی ِ مثل ِ تو در ثانیه های ِ زندگی ام...

چشم هایم حواسشنان نیست..

بغضم میشکند...

و  تمام ِ وجودم اشک میشود....

"الهی بالحسین ِ  ...الهی بالحسین ِ ..."

انگار همه چیز از همین جا شروع شد...

از این" بالحسین ِ الهی العفــــو..." هایم...

از این اشک های ِ چکیده بر گونه ام...

از این صداهای ِ بغض آلود ِ تو...

از این دل ِ تنگ... 

بغض نوشت:**اگر کسی مسیر ِ کربلا را از من بپرسد:خواهم گفت:جائی ست میان ِ حسرت و شوق...

**من..تو روضه ِ ارباب...خوشبختی بیشتر از این؟

** ولا جعله الله آخر العهد منی لزیارت الحسین...

**ارباب مضطرب حال مگردان من ِ سرگردان را...محرم ِ ارباب تسلیت...

**شهدا العفــــــــــــــــــــــــــو...