شب...

سکوتم...

حضورت...

اندیشه ام...

آرامم نمی گذارد این روزها...باران میبارد...سوژه ام باران نیست...

اما...یک نگاه سراسر بارانی معنایش میکند...نگاهم در نگاهت قفل میشود...

این لحظه ها انگار زمان می ایستد...و من هم همگام با مکث زمان به مرور تو می پردازم...

حضورت در تمام لحظه های عمرم جلوی دوربین ذهن رژه میرود...

حس وجودت در بعضی از ثانیه ها پر رنگ و در بعضی از ثانیه ها کم رنگ تر میشود...

نه آنکه تو کم رنگ باشی ...نه...

من کم بینا میشوم گاهی...روشنایی و عظمت تو که تمامی ندارد...

احساسم بافته شده است به نام زیبای تو...نمیدانم چرا این روزها احساسم میلرزد...؟؟

نکند حس وجودت برایم کم رنگتر شده است...؟!؟!

اصلا بگذریم...اسم احساس که می آید دلم بی تابت میشود...هنوز هم باران نگاهم به رویت میچکد...

صدای سکوتت  مجنونم میکند...دلم میخواهد  اسم زیبایت را لمس کند...چه واژه ی مقدسی ست اسمت...

"شهیـــــــــــــــد گمنـــــــــــــــام"...

حست که میکنم... احساسم ناب میشود...

باران نگاهم بی امان میبارد...

هم نوایت میشوم...تا حالا باور نداشتم وجود شگفت انگیزت چه ها میکند با دلم...

اما امشب ایمان آوردم به نور حضورت...

نشسته ام اینجا کنار تو...تمام دلخوشی ام شده است اینجا...

لحظه های با تو بودن به اعجاب می  گذرد...

هوای دلم پر از ابرهای شرمساری است...نگاهم و فکرم فراری شده است انگار...

هرگز حدیث حاضر غائب شنیده ای؟من در میان جمع و دلم جای دیگریست...

دلم نوشتن میخواست...و چه زیباست که دلنوشته هایم آمیخته است به نام زیبای تو...

دلم میخواهد چیزهایی بگویم:میگویم...با سکوت...

بعضی حرف ها را نمیتوان گفت؛همان بهتر که بین خودم و تو باشد...

داستان بود و نبود من در تو خلاصه میشود... و گاهی من میشوم سکوت و سکوت...

و تو همه جا هستی و من انگار هیچ کجا نیستم...

انگار تمام داشتن هایم بدون حس حضور تو معنا ندارد...

*******

مضطرنوشت:

**این بار اما اینقدر افکارم پریشان بود که فقط نوشتم...کم و کاستی اش را بگذارید به حساب احساس لرزانم...

**عاشقت شده ام شهید گمنام...اما عاشقی نا بینایم...

**هنوز هم باران نگاهم میبارد...ترنم یکرنگ قطره های باران عاشقی شهدا نصیبت... اما چشمانت بارانی دنیا مباد ...

**شهدا العــــــــــفو...