پ مثــــــــــــــــــل ِ پدر...

شاید هم مثل ِ پدربزرگ...

پدر مثل ِ پدربزرگ...

من مثل ِ پدر...

ولی نه..من مثل ِ پدر نیستم

پدربزرگ موذن ِ مسجد بود

پدربزرگ...

خدایش رحمت کند

اما پدر...

پدر هر روز صبح قبل از اذان همه مان را صدا میزد

من..برادرانم..مادرم...خواهرم...حتی بعضی از همسایه ها که خودشان میخواستند  را...

پدر دوست داشت نماز ِ صبح را به موقع  و به جماعت بخوانیم

پدرم هنوز هم دوست دارد که همه ما نماز ِ صبح را به موقع و به جماعت بخوانیم

اما...

اما...

مادرم در بستر ِ بیماریست

برادرم هم...

.

.

پدر هنوز هم صبح ها مرا بیدار میکند

هنوز هم دوست دارد مثل ِ بچه گی ها همراهش به مسجد بروم...

به قول ِ خودش دوست دارد با گل دختر ِ بعد از سه پسر به مسجد برود

قدم هایش را تند کند

و دخترش با آن چادر ِ گُل گُلی دنبالش بدود

بعد که کمی خسته شد بغلش کند

و بگوید دختر ِ خوب ِ من

خدا من را خیلی دوست داشت که بعد از آن همه دعا و نذر

تو را به من داد

و بعد هم بخندد و بگوید آخر دختر ِ برکت ِ خانه است

دوست دارم تو هم مثل ِ من و پدربزرگ همیشه نماز ِ صبح را به جماعت بخوانی

وقتی میرسیدیم به مسجد

ورودی ِ مسجد از هم جدا میشدیم

من میرفتم طرف ِ خانوم ها

پدر میگفت دختر باید محجوب باشد

باید محرم و نامحرم را رعایت کند

باید مثل ِ یک تکه طلا دور از چشمان ِ نامحرمان باشد

.

.

بعد از نماز ِ جماعت وقتی میخواستیم برگردیم

پدرم قدم هایش را آهسته بر میداشت

برای ِ خودش و من حدیث ِ کساء میخواند

حتی بعضی وقت ها میتوانستم اشک هایش را ببینم

.

.

هنوز هم بعضی وقتها که نماز ِ صبح را به جماعت میخوانم

دلم برای ِ قدم زدن تا مسجد با پدرم

برای ِ چادر ِ گُل گُلی ام

 برای حدیث ِ کساء ِ پرسوز ِ پدرم

حتی برای ِ اشک های ِ پدرم تنگ میشود...