دلگیری ِ دل
از آن روزهاست که باید فرو روم در صندلی ِ زیر پنجره ی ِنیمه باز اتاقم ..
و تمامی ماه هاو روزها و ساعت ها و چه بسا ثانیه هارا مرور کنم...
ثانیه های دلتنگی را...
هوا خنک است ولی دلگرفته است آسمان هم..
و این دلگیری به رگ های ِ جانم تزریق میشود
و دلگیر ترم میکند
..
دروغ چرا..
هیچ چیز آرامم نمیکند حتی جانمازم
حتی تسبیح ِ تربت ِ یادگاری ات
.
.
انگار طور ِ بدی دلگیر شده ام...
