از اینجائی که من نشسته ام تا ضریح کمتر از یک متر فاصله است

دل ِ خسته ام را..جسم ِ ناتوانم را... به دیوارهای ِ ضریح تکیه داده ام

دارم به ضریح نگاه میکنم و

به اندازه ِ یک دور تسبیح بغض میکنم تمام ِ بیست و چندسال ِ پرگناه ِ عمرم را

با خودم می گویم ضریحت از اینجا چقدر بخشنده ترین است

و من چقدر پرگناه ترینم بانو

نشسته ام درست همانجائی که زائرانت قدم میگذارند و سراسیمه خود را به آغوش ِ ضریح می رسانند

زائرهایی که یکی یکی نزدیک میشوند

ادب میکنند

به سجده میروند

اشک می ریزند

سلام می دهند

نگاهت میکنند

و انگار چیزی در من است که با همه زائرانت احساس ِ قرابت  ِ خاصی دارم

انگار همه من هستند و من همه

انگار از دل ِ من با تو حرف میزنند و از تو میخواهند تمام ِ خواسته های ِ من را

و

من ِ کمترین

من ِ کوچکترین

به اندازه یک زیارت نامه یاد میکنم دلهای ِ ملتمسین ِ دعا را

و با خودم می گویم ضریحت از اینجا چقدر بخشنده ترین است

و من چقدر دلشکسته ترینم بانو

بغض هایم همه اشک میشوندو اشک و اشک...

دستانم را به ضریحت متبرک میکنم

سرم را روی ِ ضریح میگذارم

و با خودم میگویم ضریحتان از اینجا چقدر آرام بخش ترین است

و من چقدر آرام ترینم بانو