نگاه میکنم و با نا امیدی به سمت ِ در می رم

حتی دلم نمیخواد امید ِ از دست داده م رو با خودم بردارم

نسخه رو روی ِ پیشخوان می ذارم و به سمت ِ در می روم

انگار  از چشمام بی اراده اشک می چکه و 

دلم نمی خواد هیشکی متوجه بشه

انگار یه جورائی حس ِ شرمندگی دارم داغونم میکنه

.
.
نمیدونسم با چ روئی به مادرم جریانو بگم

از هزینه هیجده میلیونی داروهاش بگم

یا از زمان ِ سه ماه ای ک لازم بود تا دارو رو  از خارج وارد کنن 

.

.

مادرم زنگ زد

قبل از حرف زدن ِ من خودش فهمید

لبخند زد

یه الهی شکر گفت

انگار همین روحیه ش دلمو قرص کرد

.

.

تلفن رو قطع کردم و شروع کردم به قدم زدن

یاد ِ یکی از شاگردای ِ پدرم افتادم

شنیده بودم آدم خیّر و مومنیه...

.

.

قضیه بیماری ِ مادرم و نسخه شو باش در میون گذاشتم

.

.

الان دو هفته از دیدارمون میگذره

و داروهایی که قرار بود با هجده میلیون پول و طی ِ سه ماه ِ آینده برسه دسم

آماده س ..

.

.

همه ِ اینا منو مطمئن تر میکنه که دعای ِ مادر، همیشه غیر ِ ممکن ها رو ممکن میکنه...

.

.

خدایا شکرت که مادرم هست و منو به تو نزدیک تر میکنه...