من دلتنگم...دلتنگ ِ "تــــــو"...

"غروب شلمچه"..."رمل های فــــــکه"...

"غربت بچه های کربلای پنج"...

"نگاه ِ حاج حسیــــــن"... که قلم میگذارد توی دستم...

این روز ها...همه ی نوشته هایم ختم میشود به "تـــــــو"...

ختم میشود به "بودنم" ... به  "نبودنت"...

و چه دلتنگ ترم میکند این "نبودن ها"...و "بودن ها"...

"تـــــو"نباشی..."او"نباشد... و تنها "مــــ.ن" باشم...

روی شانه هایم این نبودن ها...این تنهایی ها سنگینی میکند...

راستش این روزها..."دوکـــــوهه"را..."خـــــودم"را..."تــــــو"را..."قطعه ی چــــهل "را..."روضه ی مـــــادر"را...

شعر میکنم...:

"مـــــادر":چقدر سخت میگذرد این "روزهــــا"...دلم برای "فــــــاطمیه ات" تنگ شده...

 برای "تکیـــــه زدن" به پارچه های سیاه خیمه ات...

برای "اشــــک"هایی که میان "روضــــه  ی در و دیــــــوار"برای ِ "غم کربـــــلای پسرت" می ریختم ..

همین "دلتنگی ها" هم از سرم زیاد است...همه اش را مدیون مهربانی ات هستم "بـــــانوی مظلــــومه"...

********

مضطرنوشت:**مادر:دست به سرم بکشی یا نکشی...همین که گریه کن پسرت باشم از سرم هم زیاد است...

**"سیـــــد"...تشنگی ِ شهر جگرم را میسوزاند...و چقدر حضور ناگهانت لازم است...

**کاش میداسنتی که "دلتنگ ِ  حدیث ِ رفتنم"...

**شهدا العفـــــو...