پا در صحن که می نهی وسعت این صحن با همه زیبائی اش پا در دلت میگذارد...

آرام آرام قدم بر میداری...به کنار حوض وسط صحن که میرسی نگاهت در آبی نگاه آب گم میشود...

گوئی این حوض آئینه است که مهربانی تمام زائران در آن افتاده است...

چشم از حوض برمیداری...

رواق زیبای حرم چشمانت را نوازش میدهد؛گام هایت سبک میشود...با اذن دخول قدم در حرم می نهی...

و چشم در چشمان حرم میدوزی...

گوئی پیش از آنکه تو سلام بگوئی آقا سلامت میکند...پیش از آنکه تو بخواهی نوازشت میکند...

در گوشه ای رو به  ضریح زیارت نامه را می گشائی...السلام علیک یا علی بن موسی الرضا...

آرا آرام اشکهایت جاری میشود...

با هر سلام خستگی تمام این روزهای دور از تنت در میرود...

...

.

.

*******

بغض نوشت:به بهانه ی سفر خانوم تبسم...

**دلت از من گرفته است میدانم...

**هر روایتی را پایانی است و نقطه ای برای ِ آغاز...مگر سفر دلداگی...

**شبی از خود جدا میگشتم ای کاش...

**تمنای ِ دعا...

**شهدا العفــــــــــــــــــو...